Na leczenie anoreksji składa się psychoterapia, farmakoterapia oraz leczenie żywieniowe. 1. Psychoterapia. Psychoterapia to najważniejsza forma leczenia anoreksji – stanowi ona podstawę terapii, natomiast pozostałe metody są raczej jej uzupełnieniem, gdyż anoreksja wynika przede wszystkim z emocji. /////DOWN`owy opis\\\\\Przed Wam odcinek, w którym postanowił wystąpić mój przyjaciel od serca, czyniąc odcinek głupim jakich mało Zobacz 49 odpowiedzi na pytanie: Czy mam anoreksje ? masz ane, jesteś patykiem! nie rób tego sobie, ja wiem, że to przeczytasz i nie uwierzysz, wiem, że patrzysz w listro i widzisz słonia, ale zapytaj sie kogoś innego, na pewno powie, że jesteś chuda, ale pomyśl chłopaki wolą dziewczyny które mają kobiece kształty, żeby miec za co złapać posłuchaj, przeczytaj książkę Stan organizmu: u dziewczynek zanik 3 miesiączek pod rząd, niedobory wszystkich składników odżywczych, co powoduje ogólne osłabienie, apatię, niska masa ciała, obniżona gęstość kości, omdlenia, obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, odwodnienie, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej powodujące obniżenie ciśnienia Mama wmawia mi anoreksje! Od pewnego czasu moja mama zaczela pisac prace licencjacka na temat zaburzen odzywiania.Ja amatorsko (jak narazie) cwicze taniec klasyczny w domu.Mam 161 cm a waze 59.9-60.0 kg .Od jakiegos czasu moja mama zaczela podejzewac mnie o anoreksje..ale w naprawde irytujacy sposob.Wraca po pracy i odrazu lezie do lodowki i patrzy lub wypytuje sie co jadlam i oczywiscie jej Dietę pozbawioną laktozy i ubogą w tłuszcze początkowo zaleca się chorym, którzy stosowali całkowitą głodówkę. Na wstępie leczenia dietetycznego zaleca się dietę – 500kcal (40-50kcal/kg masy ciała), stopniowo zwiększając kaloryczność diety, aż do 2000-3000kcal/ dobę. Żywienie osoby chorej na anoreksję jest niezwykle . zapytał(a) o 14:07 Jak wpaść w anoreksje ? chce być anorektyczką.. mam dosć.. tego życia ; // jak wpaść? nie chce jakiś głupich odpowiedzi . *.* Odpowiedzi masz dość życia i chcesz być anorektyczką ? Idioci wszędzie idioci... Dziewczyno co ty wygadujesz!To co ci teraz napiszę to nie będzie instrukcja pt ''jak wpaść anoreksje'' bo nie ma na to jednej odpowiedzi. To co piszesz jest chore. Chcesz wpaść w anoreksje bo masz dość życia? Co ty odpierd... szkoda mi słów czytając to co napisałaś, ledwo co powstrzymuję się od pisania przekleństwa w co drugim słowie, uwierz mi. Nie chcesz anoreksji, po co ci to? To jest poważna choroba. Może ja zadam zaraz pytanie: ''co zrobić żeby dostać raka odbytu, bo mam dość życia?''. Pomyśl zanim cokolwiek napiszesz, błagam. Co ci po anoreksji? Jeśli masz dość życia, udaj się do psychologa, a jeśli on nie przywróci ci nadziei, napisz o tym, i wtedy ktoś poradzi ci coś lepszego. Oszczędź mi, osobie która jest w tym gównie od 12 roku życia, i innym osobom które mają ten sam/podobny problem/chorobę czytania takich idiotyzmów. Zastanów się. blocked odpowiedział(a) o 16:49 blocked odpowiedział(a) o 17:50 masz dość życie i chcesz być anorektyczką ? [CENZURA] ? Uwierz mi będziesz mieć jeszcze bardziej dość życia jak nią zostaniesz Ana:* odpowiedział(a) o 18:43 Też się nad tym zastanawiam... Effy<3 odpowiedział(a) o 16:10 Coś takiego jak sposób na bycie anorektyczką nie istnieje. Pamiętaj, że jest zasadnicza różnica między anoreksją, a dążeniem do szczupłej czy nawet chudej figury. Anoreksja to choroba. Nie tylko psychiczna ale i fizyczna. Twoje ciało przestawia się na tryb wegetatywny, że to tak ujmę. To choroba, w której dziewczyna przy wzroście 170 ważąca niecałe 40 kg widzi siebie jakby ważyła 65kg. To choroba, na którą się umiera, jeśli w porę się nie otrząśnie. To uzależnienie. Nie wiem co ci odpisać. Jestem bulimiczką i nie jest to dobra droga do kończenia życia. To masochizm. Jeśli chcesz schudnąć przejdź na dietę. Nawet jakąś ortodoksyjną, ale zbilansowaną. Nie rób tego sobie, przyjaciołom i rodzinie. A v e odpowiedział(a) o 22:55 Szybciej umrzesz jak sie powiesisz .Tak samo mądra odpowiedź jak pytanie -,-Nie rób na przekór ...bo potem sie wkręcisz i nigdy nie będziesz żyć normalnie. Dziewczyno zastanów się co mówisz! Myślisz, że znowu ktoś chcę przywoływać Cię do porządku, wie co jest dla Ciebie lepsze niż Ty sama, nie rozumie Cię. Ja jednak wiem co czujesz. Pięć lat temu byłam wesołą, szczęśliwą nastolatką. Od dziecka byłam troche tęższa od innych. Potem przy wzroście 170 ważyłam 70 kilo. Nie byłam wiec otyła, ale źle się czułam ze swoja wagą. Udało mi sie schudnąć do 55. Byłam naprawdę atrakcyjną wysoką blondynką z długimi, gęstymi włosami, których wszyscy mi zazdrościli. Jednak panowanie nad sobą tak mi sie spodobało, ze gubiłam kolejne kilogrami. a wraz z nimi radość, przyjaciół, włosy. Teraz ważę 42 i szczerze mówiąc nie mogę patrzeć na siebie w lustrze. Każde lato to dla mnie i tak dłuższe bluzki i sweterki, bo nie dość że głupio wyglądają patykowate ręce to ciągle mi zimno. Ana to najgorsza rzecz jak może być. Nie cieszy mnie nic, jestem ciągle na lekach psychotropowych, które i tak mi nie pomagają, nie potrafie sie z niczego cieszyć, potrafię tylko płakać. Poza tym to nie jest moja indywidualna spraw, dotkneło to także moją rodzinę. Walczę, ale ciągle przegrywam... Błagam nie wchodź w to bagno :) blocked odpowiedział(a) o 14:03 odróżnienie Pro -Ana od Anoreksji,w anoreksje nie można wpaść bo "ojejku,ale dziewczyny które w nią popadły są fajne" ,to choroba psychiczna ! Pro ana-to dążenie do idealnej wagi,która tak naprawdę w pewnym momencie okazuje się nigdy nie być idealna,lecz to już inna sprawa,a więc hmm... jak wejść w krąg pro ana? tak powinno brzmieć twoje pytanie :) 1557Asia odpowiedział(a) o 14:49 Błagam Cie. Nie da się kiedyś zczęłam wpadać w anoreksje. To były najgorsze czasy w moi życiu. Naszczęście przyjaciółka się szybko szorientowała i było potem już wszystko dobrze. Nie radze już lepiej być tłustą świnią niż anorektyczką Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub zapytał(a) o 12:06 Jak wpaść w anoreksję.? Jbc to nie tylko mooje pytanie. Koleżanki też ; > Odpowiedzi Anoreksja.. to poważna sprawa.. dość łatwo w nią wpaść.. wystarczy zacząć się odchudzać i wmawiać sobie że się jest przesadnie grubym.. i mało bardzo mało jeść.. potem samo pójdzie.. tylko najtrudniej jest z niej wyjść.. więc nie radzę się bawić w próby popadnięcia w anoreksję..;)skutki anoreksji...Nieleczona anoreksja prowadzi do poważnego osłabienia organizmu - narządy, bez odpowiedniej dawki witamin i budulca, nie są w stanie poprawnie funkcjonować, pojawia się anemia, poważne osłabienie serca. Anoreksja jest chorobą śmiertelną. Kończy się śmiercią z wycieńczenia, ustaniem akcji serca, zawałem serca, bądź samobójstwem. W najlepszym wypadku dochodzi jedynie do zachwiania funkcji życiowych, skrajnego wycieńczenia, zaniku anoreksji, odkrytej w odpowiednim momencie, może zakończyć się sukcesem. Jednak tak, jak w przypadku depresji, należy wystrzegać się środowisk mających negatywny wpływ i poddawać się kontroli lekarskiej, do końca życia. Leczenie anoreksji zazwyczaj doprowadza organizm do odpowiedniego stanu, czyli takiego, w którym jest w mocy prawidłowo funkcjonować. Anoreksja wykryta / leczona zbyt późno może skończyć się śmiercią - w najcięższych przypadkach, lekarze mogą jedynie przedłużyć egzystencję i uśmierzyć ból umierania. samo to już zniechęca..;) to nie jest zabawa bo muszę schudnąć by się komuś spodobać .. czy też być modna.. to poważna sprawa.. która jest już z nami do końca życia.. i ma poważne konsekwencje..więcej info poczytaj tu.. Ann172 odpowiedział(a) o 12:10 Anoreksja to choroba psychiczna, niekiedy prowadzi do śmierci... jesteście niepoważne. Miejcie wyobraźnię! Nawet nie wiecie jakie to może przynieść skutki w przyszłości. blocked odpowiedział(a) o 14:57 Chcecie anoreksji? proszę oto link zobaczcie jak wyglądają te dziewczyny i powodzenia[LINK] Chuckowa odpowiedział(a) o 17:57 Pooglądaj sobie zdjęcia wychudzonych dziewczyn ( tzwa thinspiracje) jak się na nie tak napatrzysz to patrząc w lustro będziesz widziała OBLEŚNEGO siłę będziesz chciała schudnąć i po jakimś czasie będziesz miała taki wstręt do jedzenia,że zostaniesz jednak być na etapie pro-ana. Bo w każdej chwili można z tego wyjść, a jeżeli utkniesz tak głęboko to będzie jest fajna, ale anoreksja ma swoje ciemne strony. Lepiej zapoznaj się z pamiętaj jeżeli chcesz być anorektyczką bo to modne to puknij się w głowę. Na początku poczytaj strony pro-ana i zobacz czy chcesz żyć tak jak ci się odwidzi. blocked odpowiedział(a) o 16:41 niech sie ta osoba, ktora chce w to wpasc zastanowi. ja musze walczyc teraz z jadlowstretem by nie wpasc w anoreksje, bo nigdy nie mam apetytu. to nie jest takie przyjemne. wystajace kosci, no naprawde jakie to sexy... wszyscy chlopacy beda na nia leciec! i ludzie na ulicy beda na nia patrzec z takim podziwem na nia, ze po prostu dlaczego ona jeszcze nie jest anorektyczka, na co czeka?! jak chce umrzec, to niech ebdzie miala anoreksje. jak chce by kosci jej wystawaly, cera sie zmarszczyla, jak chce by nikt sie za nia nie ogladal, odwracali za nia na ulicy o bgadywali ze wyglada jak wieszak, wszyscy pewnie z klasy odwrocili bo by nie chcieli sie z chora zadawac i tym podobne.. poza tym problemy z rodzicami by pewnie miala. niech ograniczy jedzenie i schudnie jesli jej to lezy na watrobie tak bardzo, ale po co od razu anoreksja? blocked odpowiedział(a) o 20:00 Jadłowstręt psychiczny (z grec. an – brak, pozbawienie, orexis – apetyt Anorexia nervosa) – zaburzenie odżywiania, polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. Obraz własnego ciała jest zaburzony; występują objawy dysmorfofobii. Lęk przybiera postać uporczywej idei nadwartościowej, w związku z czym pacjent wyznacza sobie niski limit wagi. Największe zagrożenie zachorowaniem dotyczy wieku między 14 a 18 rokiem życia. Po raz pierwszy opisali to zaburzenie w połowie XIX wieku Charles Lasègue i William wyróżnia dwie postaci anoreksji – jadłowstręt psychiczny i jadłowstręt psychiczny atypowy ( cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany. Nieleczona prowadzi do śmierci w około 10% przypadków[1]. Zwykle, w 75% przypadków, rozpoczyna się przed 25. rokiem cechami anoreksji jest usiłowanie kontrolowania własnego świata i radzenia sobie z napotkaną traumą poprzez restrykcje w przyjmowaniu pokarmów. Powodem może być również, potrzeba wewnętrznej czystości lub perfekcjonizm. Spotyka się także inne powody, jak chęć bycia lekkim, czy pragnienie poniesienia kary lub często rezygnują ze spożywania mięsa lub przechodzą na wegetarianizm. Ilości przyjmowanego pożywienia ulegają znacznemu zmniejszeniu, co prowadzi do spadku masy ciała, często o ponad 15%. Zachowania osób cierpiących na anoreksję różnią się. Anoreksja często przeplata się, lub tez całkowicie przekształca się w żarłoczność (bulimię), gdzie często występują: prowokowanie wymiotów, zażywanie dużych ilości środków przeczyszczających i moczopędnych oraz wyczerpujące ćwiczenia fizyczne. Obecnie rozpoznaje się tzw. niezidentyfikowany typ anoreksji, której źródłem są media, powodujące nienaturalne postrzeganie ludzkiego ciała i zaniżające samoocenę młodzieży. Ofiarami tego typu są najczęściej dziewczęta i chłopcy w wieku 11–20 lat. zuza 11 odpowiedział(a) o 08:58 Po 1 nie bądzcie głupie po 2 to jest straszna choroba. Wpiszcie w google grafika,,anorektyczki'', to zobaczymy czy nadal wam się to będzie podobać. blocked odpowiedział(a) o 17:40 Anoreksja to choroba psychiczna. To nie jest odchudzanie się. To dwie zupełnie różne sprawy. Anorektyczki są ciężko chore, mają wiele problemów ze zdrowiem i nie mogą normalnie funkcjonowac. Wiele z nich nie można zostac, bo się tak chce. A bawienie się w jakąkolwiek chorobę jest żałosne. anoreksja to powazna choroba i nie da sie od tak w nią wpaść trzeba byc zdesperowanym żeby być takim głupkiem ale jeżeli już to tak:nie jedz nic przez tydzien i tak nie wytrzymasz bo twój organizm się ,,zdenerwuje'' i zaczniesz jeść tyle że masakra później dopadną cię wyrzuty sumienia i pójdziesz do wc wymiotować i tak dalej i tym sposobem masz anoreksję i bulimię!nie radzę chyba ze ty i twoje kolezanki checie sobie życie zrujnować! blocked odpowiedział(a) o 16:34 wiecie co nie warto. ja sama mam anoreksję i bulimię..;/ na szczęście niedawno skończyłam z wymiotowaniem. czasem myślę sobie, że bez odchudzania byłabym bardziej szczęśliwa. chociaż jak przypomnę sobie tę radość z każdego zgubionego kilograma to sama nie wiem...patrze na inne dziewczyny te chude i te grube i teraz widzę, że przecież te grube tez można kochać. więc dlaczego mnie nikt nie kochał? boję się ale nie potrafię przestać. ciągle wydaje mi się, że jestem bardzo gruba chociaż inni mówią, że nie. mam 18 lat, 167cm wzrostu i 48kg. nie daję rady. wiele dziewczyn chcę wpaść w anoreksję bo spraciło zabija weźcie sobie do serca jaki ból zadamy naszym bliskim,pomyślmy o osobach którzy nas kochają nie o tych którzy nas nie kochają lub mówią w anoreksje a potem będziesz błagać o pomoc,teraz myślisz nic mi się nie stanie wyjde z tego teraz tak nawet nie będziesz mieć siły się też myślałam o tym ale zobaczcie sobie zdjęcia na internecie poczytajcie o współczuje tym osobą które muszą rób ci szanse życia to wykorzystaj to co kobieta jest piękna tylko są kobiety być chuda? to nie jedz zbyt tłustych rzeczy poszukaj sobie diety na internecie ale nie głodź sie zastanówcie się nad tym co mówicie,nad osobami które chcą dla nas jak najlepiej. [LINK] Proszę, obejrzyj to, anoreksja to między innymi choroba psychiczna. Często jest już za późno, 20% ludzi chorych na to umiera. Jesteście, nie chude, nie grube, normalne, w lustrze zaczynacie widzieć się kilka razy grubsze niż jesteście na prawdę. Naszej pani koleżanka umarła na to, 2 razy miała zatrzymywaną akcję serca, przy 3 jej organizm nie wytrzymał, sama odłączała sobie kroplówkę. Bo jej kiedyś '' pseudo koleżanka '' powiedziała, ze jest gruba i powinna schudnąć, tak sobie to wzięła do serca, ze uszło z niej życie, miała 18 lat! [*] ... OdradzamNie będziesz mogła ustać na własnych nogach... To jest choroba śmiertelna. Dziewczyny probuja popadać w anoreksje, bo chca mieć plaski brzuch i umiesnione nogi i posladki, przerwe miedzy udami. Powiem wam jedno: ANOREKSJA WYCHUDZA A NIE ODCHUDZA. Chcecie miec piekna i zgrabna sylwetke? Do ćwiczeń! Osiagniecie 100% wiecej satysfakcji z ciezkiego i efektywnego treningu niz z lozka szpitalnego. Uwierzcie mi - anoreksja wcale nie sprawi, ze będziecie idealne. Moze was jedynie zabic. Pozdro AniQacz odpowiedział(a) o 20:28 Chcesz być motylkiem? Po co ? Zanik miesiączki ? Nie boli cię brzuch głowa podczas okresu ? Nie anorektyczka ma te bóle cały czas Bycie chudą? Nie podobasz się chłopaka i wyglądasz obrzydliwie !Po jedzeniu wymiotujesz Jesteś słaba (ja ledwo mogłam mrugac)Łatwo wejść w to [CENZURA] gorzej wyjść walczylam z tym 10 lat mam 17 Zresztą rodzina przechodzi przez chorobę z tobą pozatym ta choroba tak cię może wymeczyc ze umrzesz (moje bmi ledwo wynosiło 10)Zresztą anoreksja to twoja fałszywa przyjaciółka która nawet jak się wyleczysz to wystarczy jeden mocniejszy kop i wracasz do wszystkiego Uwierz mi przechodziam przez to [CENZURA] 2 razy moja siostra umarła na to Na12345 odpowiedział(a) o 15:17 Anoreksja jest to poważna choroba psychiczna, niekiedy prowadzi do śmierci...jestescie niepoważne?!?! Miejcie wyobraźnię! Nawet nie wiecie jakie to może przynieść skutki w przyszłości. To nie tak że jak zachorujesz na tą chorobę i z niej wyjdziesz to już jej nie masz(masz ją do końca życia) peincess odpowiedział(a) o 20:34 ja ma 15 lat i waże 30 kilo to okropne ! Nie moge się z tego wyleczyć ! lekarz powiedział że grozi mi śmierć jak nie przytyje ! :( Mówie wam odrazu lepiej nie !Sama mam anoreksje już 3 lata , chcecie byc wychudzone nie miec na nic siły i wogóle!Lepiej zastonówcie co wy wyprawiacieTo jest ciezka choroba ,To jest choroba psychiczna Pij wode zimną z cytryną,jedz ryż z przyprawamijedz mało,tyle co 3 letnie dziecko :)skutki wpadniecia w anoreksje: włosy,nie miłe w dotyku,Chcesz wyglądać jak Golum?;-; będziesz maiła piersi ani tyłka,chłopaki nie będą cię sie raz-idziesz do radze,raz sie odchudzałam i mdlałam na lekcji,co teraz rodzice mnie pilnują na każdym kroku i wpychają mniejsza z nikt cie nei zechce,będziesz sama na starość,nie dlatego,że nikt cie nie kocha,tylko dlatego,bo będziesz chuda i Uważasz, że ktoś się myli? lub i Pracowitość czy przesada? Nieustanne myślenie o pracy, sprawdzanie maila, odbieranie telefonów nawet w czasie wolnym – te zachowania są pewną wizytówką naszych czasów. Za jedną z największych cnót u człowieka uważa się wysoką sumienność, a czasem wręcz pracoholizm. Praca jest istotnym elementem życia każdego z nas, jednak rozwój i sprawy finansowe z nią związane, nie jedynymi wartościami w życiu człowieka. Jak zatem nie wpaść w chorobę XXI wieku – pracoholizm? Pracoholizm może być naprawdę groźny. Przez niego człowiek nie potrafi czerpać satysfakcji ani z życia osobistego, ani też z życia zawodowego. Jest to pewnego rodzaju uzależnienie, które – jak inne uzależnienia – wyniszcza ludzką psychikę i organizm. Wyjątkowo ważne jest pilnowanie się w zakresie „zapracowania” w obecnych czasach, kiedy pęd ku rozwojowi zawodowemu jest tak silny. Zobacz, w jaki sposób ochronić się przed wpadnięciem w pułapkę nieustannej pracy. Zdefiniuj co daje Ci praca Aby uniknąć ciągłego pracowania postaraj się wypisać wszystkie istotne aspekty, które daje Ci praca. Zapisz lub też przemyśl to, że praca zawodowa daje Ci pieniądze, rozwój. Może masz z niej jakieś inne korzyści? Zdefiniuj to wszystko, co chcesz wyciągnąć ze swojej pracy. Pomoże Ci to w przyszłości, aby skupiać się na danych celach, a po ich codziennym spełnieniu – odciąć się od stresu związanego z pracą. Określ swoje życiowe wartości Jedną z ważnych życiowych wartości może być właśnie praca. Trzeba jednak pamiętać, aby nie była ona jedynym celem. Spójrz na co poświęcasz czas w przeciągu tygodnia i skonfrontuj to ze swoimi celami. Dzięki temu utwórz w głowie lub na kartce listę ważnych dla Ciebie rzeczy. Zapisać możesz na niej pracę, rodzinę, swoje pasje, bliskich Ci ludzi. Dobrze planuj czas Postaraj się aby w Twoim planie dnia czas na pracę i czas na realizację innych celów z Twojej listy życiowych wartości, były wyraźnie rozgraniczone. Będąc w pracy staraj się dobrze wykonywać obowiązki, skupiać na niej oraz rozwijać się. Z kolei wychodząc z pracy postaraj się skupić na czymś innym – niech będą to sprawy domowe, Twoja rodzina czy popołudniowe przyjemne aktywności. Sonda Co jest lepszym rozwiązaniem w dzisiejszych czasach: praca na etacie, czy własny biznes? Praca na etacie Własny biznes Nie ma to znaczenia M jak miłość. 20-letnia Ala wychodzi za mąż?! Gwiazda serialu pozuje w sukni ślubnej Anoreksja to śmiertelna choroba, która dotyczy nie tylko ciała, lecz przede wszystkim - psychiki. Dowiedz się kogo najczęściej atakuje, jakie są wczesne sygnały ostrzegawcze, a także czy można coś zrobić, aby zdusić ją w zarodku. Rys. Krzysztof "Rosa" Rosiecki Wbrew pozorom, anoreksja, czyli inaczej jadłowstręt psychiczny, nie jest wcale rzadkim problemem, który dotyczy jedynie garstki zbuntowanych nastolatek albo ekscentrycznych, nadmiernie dbających o swój wygląd celebrytek. W rzeczywistości jest to obecnie dość często występująca choroba (zaliczana do grupy zaburzeń odżywiania), która niestety stanowi bardzo poważne zagrożenie nie tylko dla zdrowia, ale także i życia cierpiących na nią osób. Czym jest anoreksja: najważniejsze fakty Najprościej mówiąc, anoreksja to zaburzenie psychiczne, które polega na drastycznym ograniczaniu ilości przyjmowanych pokarmów w celu osiągnięcia szczupłej sylwetki (czyli na obsesyjnym odchudzaniu się), co w końcu prowadzi do znacznego ubytku masy ciała (niedowagi), stanu niedożywienia i postępującego wyniszczenia organizmu. Faktem jest, że problem ten dotyczy głównie młodych dziewcząt i kobiet (przed 30 rokiem życia). Jego rozpowszechnienie w populacji nastolatków szacowane jest w sumie na 0,5-1 proc. Chorują jednak także dorośli, a częstość występowania w tej grupie wiekowej to 0,4-0,8 proc. Eksperci ostrzegają, że anoreksja jest chorobą śmiertelną, obarczoną największym ryzykiem śmierci spośród wszystkich zaburzeń psychicznych (umiera na nią od 10 do 20 proc. chorych - z powodu różnych powikłań somatycznych lub samobójstwa). Choć anoreksja, podobnie jak otyłość, zaliczana jest do tzw. chorób cywilizacyjnych, to jednak wcale nie pojawiła się ona dopiero w naszych czasach – pierwszy raz opisano w literaturze medycznej objawy anoreksji już w 1684 r. Anoreksja – jak rozpoznać wczesne objawy Z uwagi na niezwykle groźne konsekwencje związane z anoreksją naprawdę warto znać jej wczesne objawy (sygnały ostrzegawcze), a także najważniejsze czynniki ryzyka (przyczyny, elementy sprzyjające zachorowaniu). Dzięki tej świadomości można zapobiec rozwojowi choroby u siebie i bliskich lub też zdusić ją w zarodku, gdy już się zacznie. Wśród różnego rodzaju objawów, mogących wskazywać na rozwijającą się anoreksję czy też wysokie ryzyko zachorowania, znajdują się Lęk przed otyłością i „tuczącym pożywieniem”, przejawiający się nadmierną koncentracją na utrzymywaniu „właściwej” masy ciała i nadmiernym zainteresowaniem tematyką żywieniową; Zaburzony obraz własnego ciała i związany z nim brak satysfakcji ze swojego wyglądu (przekonanie, że jest się zbyt grubym); Wskaźnik masy ciała (BMI) poniżej 17,5 (świadczący o niedożywieniu) - przy spadku BMI poniżej 13 konieczna jest już hospitalizacja chorego; Stosowanie restrykcyjnej diety, spożywanie posiłków w odosobnieniu, zmniejszanie porcji jedzenia, okłamywanie najbliższych co do ilości spożytego pokarmu (np. chora osoba spożywa tylko jeden jogurt lub jabłko dziennie); Wyczerpujące ćwiczenia fizyczne; Prowokowanie wymiotów; Stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych; Stosowanie środków tłumiących łaknienie; Występowanie niepokojących objawów somatycznych (zaburzenia hormonalne i metaboliczne, np. zatrzymanie menstruacji). Anoreksja a bulimia Anoreksja może przybierać również postać bulimiczną, w której dochodzi do epizodów nadmiernego objadania się, a potem prób pozbycia się zjedzonego pokarmu lub zawartych w nim kalorii przez prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających lub intensywne ćwiczenia. Warto pamiętać, że osoba, u której rozwija się anoreksja, będzie najczęściej zaprzeczać, że dzieje się z nią coś złego, i przekonywać, że jej działania to przejaw zdrowego trybu życia czy też dążenia do uzyskania optymalnego wyglądu. Co zwiększa ryzyko zachorowania na anoreksję Dr hab. Katarzyna Kucharska, psychiatra z Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, podkreśla, że przyczyny anoreksji są bardzo złożone. Są wśród nich zarówno czynniki biologiczne (predyspozycje genetyczne), jak też pozabiologiczne (psychologiczne, socjologiczne i kulturowe). - Istnieje kilka genów warunkujących cechy związane ze skłonnością do przybierania bądź tracenia na wadze. Geny te, w połączeniu z właściwymi dla zaburzeń odżywiania cechami osobowości, tworzą kombinację predysponującą daną osobę do wystąpienia choroby – tłumaczy dr Katarzyna Kucharska. Tak więc, u osób z jadłowstrętem psychicznym, zaburzony obraz własnego ciała może występować zarówno przed chorobą, w trakcie choroby, jak i po chorobie, co ma związek z pewnymi trwałymi cechami ich osobowości i sposobem funkcjonowania ich mózgu. Takie predyspozycje, wzmacniane dodatkowo przez modę na bycie „fit” i/lub komunikaty otrzymywane w domu czy w grupie rówieśniczej, przyczyniają się do nasilonego występowania natrętnych myśli dotyczących jedzenia, wagi i kształtu ciała u osób z zaburzeniami odżywiania. Na tym jednak nie koniec. „Istnieją dowody na genetyczne podłoże anoreksji, jednak jej pełnoobjawowy przebieg jest najczęściej konsekwencją działania niekorzystnych czynników emocjonalnych, głównie trudnej sytuacji rodzinnej” – podkreślają profesorowie Piotr Gałecki i Agata Szulc w napisanym dla lekarzy podręczniku z zakresu psychiatrii. O jakie konkretne trudności rodzinne chodzi? Okazuje się, że na anoreksję bardziej narażone są osoby z rodzin nadopiekuńczych (uniemożliwiających rozwój autonomii i samodzielności dziecka), tzw. rodzin zasznurowanych (z dominującą, wymagającą podporządkowania matką), a także rodzin sztywnych (unikających wewnętrznych konfliktów i napięć). Jeśli zaś chodzi o konkretne cechy osobowości, które zwiększają ryzyko zachorowania na anoreksję, to eksperci wskazują przede wszystkim na tzw. typ anankastyczny (chodzi o osoby bardzo skupione, sumienne i dokładne, starające się mieć wszystko pod kontrolą, lubiące porządek, cechujące się perfekcjonizmem). Dr hab. Katarzyna Kucharska wskazuje ponadto, że u osób cierpiących na anoreksję często stwierdza się występowanie (zarówno przed, w trakcie, jak i po chorobie) różnego rodzaju deficytów w funkcjonowaniu psychospołecznym, takich jak np.: sztywność myślenia, upośledzone procesy percepcji i ekspresji emocji czy też zaburzenia w zakresie empatii. W świetle powyższych faktów nie powinno nikogo dziwić to, że zaburzenia odżywiania, w tym anoreksja, należą do zaburzeń psychicznych najtrudniejszych do leczenia. I na pewno nie chodzi tu o nastoletni kaprys czy bunt. - Chorzy na jadłowstręt psychiczny przejawiają silny opór wobec leczenia, a powikłania zdrowotne często zmuszają do wycofania się z procedur leczenia zgodnych z protokołem badawczym – przyznaje dr hab. Katarzyna Kucharska. Anoreksja – jak leczyć, gdzie szukać pomocy Podstawową metodą leczenia anoreksji jest psychoterapia, przede wszystkim terapia rodzinna (systemowa, co oznacza, że do terapii zakwalifikowana jest nie tylko osoba, która choruje na anoreksję, ale i jej najbliżsi), a także terapia poznawczo-behawioralna. W tym długotrwałym procesie bardzo pomocne są też formalne i nieformalne grupy wsparcia. W cięższych przypadkach (gdy doszło już do dużego wyniszczenia organizmu), wskazana lub też konieczna może być hospitalizacja i wielokierunkowe leczenie internistyczne. Generalnie, podobnie jak w przypadku otyłości, w skutecznym leczeniu anoreksji i innych zaburzeń odżywiania, najlepiej sprawdza się kompleksowe podejście i wielodyscyplinarny zespół terapeutyczny, w skład którego powinni wchodzić oprócz lekarzy (psychiatry, internisty, pediatry), także: psycholog (psychoterapeuta), dietetyk oraz fizjoterapeuta. Najlepiej jednak dmuchać na zimne i starać się do rozwoju choroby w ogóle nie dopuścić. Aby sprawdzić swoje BMI, a także dowiedzieć się, czy i w jakim stopniu jest się zagrożonym anoreksją można wykonać bezpłatne testy, opracowane przez specjalistów z Instytutu Psychiatrii i Neurologii, które są dostępne na stronie internetowej poświęconej profilaktyce zaburzeń odżywiania w sekcji „Sprawdź się”: Na wspomnianej stronie internetowej, w sekcji „Poszukaj pomocy”: można też znaleźć wiele praktycznych informacji na temat leczenia anoreksji i innych zaburzeń odżywiania. Eksperci zamieścili tam odpowiedzi na najczęściej zadawane w tych sprawach pytania (np. co zrobić, gdy bliska mi osoba ma niepokojące objawy, ale twierdzi, że nic złego się z nią nie dzieje albo jak wygląda konsultacja u lekarza psychiatry). Nie stygmatyzujmy chorych i ich bliskich Na koniec, w kontekście anoreksji, trzeba jeszcze wspomnieć o jednej ważnej rzeczy. Chodzi o problem stygmatyzacji, dotyczącej zarówno osób chorych, jak i ich rodzin. W sytuacji wystąpienia u kogoś tego rodzaju choroby bardzo często niestety, osoby z najbliższego lub dalszego otoczenia ulegają pokusie napiętnowania chorego czy też jego rodziny, np. poprzez obarczanie ich winą za zaistniałą sytuację, niesprawiedliwe ocenianie i krytykowanie, najczęściej za pomocą krzywdzących stereotypów. Dlatego psychiatrzy i psycholodzy apelują do wszystkich o dużą wstrzemięźliwość i delikatność w podejściu do chorych i ich rodzin, tak by niepotrzebnie nie pogarszać ich sytuacji i zarazem ułatwić im radzenie sobie z tym złożonym problemem. „Ani osoba z zaburzeniami jedzenia, ani jej rodzina nie są odpowiedzialni za rozwój zaburzenia. Mogą natomiast skutecznie wspierać się w szukaniu pomocy, tym samym przyspieszając proces postawienia odpowiedniej diagnozy i rozpoczęcia właściwego leczenia, co jest warunkiem powrotu do zdrowia” – czytamy na stronie internetowej stworzonej przez specjalistów z Instytutu Psychiatrii i Neurologii. Wiktor Szczepaniak, Źródła: Gałecki P., Szulc A.,: „Psychiatria”, podręcznik akademicki, wyd. Edra 2018. Edukacyjno-informacyjna strona internetowa dotycząca profilaktyki zaburzeń odżywiania, stworzona przez ekspertów Instytutu Psychiatrii i Neurologii w ramach Narodowego Programu Zdrowia na lata 2016-2020. Materiały i wypowiedzi ekspertów z IV Narodowego Kongresu Żywieniowego, który odbył się w Warszawie w styczniu 2019 r. Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny (łac. anorexia nervosa) to jedno z coraz częściej występujących zaburzeń odżywiania związanych z problemami psychicznymi. Niestety, narażone są na nie bardzo często nastoletnie dziewczęta, dla których właściwa dieta jest podstawą prawidłowego rozwoju fizycznego, jak i psychicznego. Jakie są objawy anoreksji, jak z nią walczyć i w jaki sposób można wspierać osoby chore – oto najważniejsze fakty dotyczące tego to choroba związana z problemami psychicznymi, nadmiernymi kompleksami, nieprzepracowanymi traumami bądź chęcią sprawowania nadmiernej kontroli nad swoim życiem. Najczęściej na chorobę tę narażoną są nastoletnie dziewczęta w wieku 13-25 lat, choć coraz częściej zdarzają się także przypadki jej występowania wśród chłopców. Anoreksja pojawia się w okresie młodzieńczym, kiedy dorastające dzieci zmagają się z problemami uczuciowymi, usiłują określić własną tożsamość i wypracowują własny system wartości, często inny od rodziny i przyjaciół. Za jedną z przyczyn anoreksji uznaje się także atakujące we współczesnym świecie wyidealizowane zdjęcia aktorek i modelek czy innych gwiazd popkultury i powszechnie pojawiające się w mediach reklamy środków wyszczuplających kreujących niewłaściwe postrzeganie anoreksja częściej dotyka osoby dorastające, coraz częściej odnotowuje się przypadki zaburzenia odżywiania u kobiet w wieku około 40 lat. W ich przypadku anoreksja pojawia się często jako następstwo traumatycznych wydarzeń w życiu: choroby lub śmierci bliskich osób, jak rodzina lub partner. Może być jednak także spowodowana rosnącymi wymaganiami wobec kobiet w dojrzałym wieku, które ze wszystkich stron atakowane były przez wiele lat obrazami szczupłej sylwetki będącej synonimem sukcesu. Anoreksja w wieku dojrzałym, ze względu na utrudniony niejednokrotnie kontakt z osobą chorą może mieć dużo poważniejsze skutki, wywołując powikłania narządów wewnętrznych i wyczerpując występowania anoreksjiKompleksowość tej choroby znacznie utrudnia rozpoznanie jej przyczyn. Wśród wielu czynników podwyższających ryzyko wystąpienia anoreksji wyróżnia się cztery podstawowe: 1. psychologiczne – związane z niską samooceną, skłonnościami do depresji, ale też wysokimi ambicjami i nadmiernym dążeniem do perfekcjonizmu; 2. genetyczne – obejmujące negatywny wpływ czynników zewnętrznych na rozwój płodu, zaburzenia związane z jego karmieniem w okresie niemowlęcym oraz związane z chorobami układu pokarmowego; 3. rodzinne predyspozycje – związane z trudnymi relacjami rodzinnymi, sztywnym, tradycjonalistycznym modelem panującym w rodzinie, ale też nadmierną opiekuńczością i podwyższoną kontrolą ze strony rodziców; 4. kulturowe – obejmujące niewłaściwe wzorce współczesnej kultury dotyczące piękna ciała i kultu szczupłej sylwetki kojarzonej z sukcesem życiowym i są objawy anoreksji?Problemem jest fakt, że w większości przypadków anoreksja pozostaje niezauważalna aż do momentu, kiedy zagraża zdrowiu i życiu osoby na nią cierpiącej. Osoby chore na anoreksję nie tylko bowiem postrzegają własną sylwetkę jako zbyt obfitą i dążą do zmniejszenia masy ciała, ale opanowują także sposoby na ukrywanie przed otoczeniem tego zaburzenia. Często jadają w samotności lub udają przed rodziną, że wcześniej już coś zjadły, aby nie spożywać posiłków z innymi. Potrafią też wręcz obsesyjnie interesować się jedzeniem studiując książki kucharskie, przeliczając kalorie, a nawet gotując chętnie dla rodziny, z którą jednak później nie choroba podszyta jest lękiem przed nadmiernym przybraniem na wadze, który przybiera postać obsesji, nawet w przypadku skrajnie wyczerpanego towarzyszą często objawy euforii związanej z, jak wmawia sobie osoba chora, posiadaniem wyjątkowo silnej woli w odmawianiu sobie jedzenia. Osoby cierpiące na anoreksję czują się moralnie lepiej niż ich otoczenie, ale utrata kontroli, jaką mają nad swoim głodem jest dla nich często z rozpoznawalnych objawów anoreksji może być także podwyższona drażliwość, z jaką osoby chore reagują na uwagi rodziny dotyczące ich diety. Osoby chore zamykają się w sobie, odsuwają od innych, często spędzają czas na wielogodzinnych treningach. U dziewcząt nadmiernie wychudzonych w zaawansowanym stadium anoreksji zanika krwawienie chcąc wcześnie wykryć problem z anoreksją u swojego dziecka, powinni zwrócić uwagę na następujące zjawiska: • ograniczanie jedzenia przez dziecko, spożywające coraz rzadziej wspólne posiłki z rodziną czy unikające potraw wysokokalorycznych; • nerwowe podjadanie; • stosowanie środków przeczyszczających lub preparatów odchudzających • częste wymioty; • nadmierna agresja i drażliwość; • unikanie rodziny i znajomych; • obsesyjne treningi; • bóle i zawroty głowy; • zanikanie miesiączki u dziewcząt; • wzdęcia i i objawy zaawansowanego stopnia anoreksjiW celu zdiagnozowania anoreksji należy skonsultować się przede wszystkim z lekarzem rodzinnym, a następnie ze specjalistami w dziedzinie zaburzeń psychicznych: psychologiem i psychiatrą, a także dietetykiem specjalizującym się w leczeniu zaburzeń odżywiania. Lekarz rodzinny może stwierdzić anoreksję w badaniu fizykalnym, sprawdzając stopień niedożywienia określany na podstawie siatki centylowej osób do 18 roku życia lub wskaźnika masy ciała BMI w przypadku osób starszych. Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób jednoznacznym wskaźnikiem występowania anoreksji jest BMI niższe niż 17, 5. Ważne jest także rozpoznanie przeprowadzone na podstawie rozmów z osobą chorą, która wykazuje zaburzoną samoocenę w kwestii wyglądu i widzi samą siebie jako otyłą mimo chorobliwego osób cierpiących na anoreksję przybiera niezdrowy, blado-szary odcień. Jest chłodna w dotyku, a dłonie spocone, lecz zimne. Włosy chorych mogą się przerzedzać, w zaawansowanym stadium anoreksji występują także obrzęki stóp i anoreksji dla organizmuChorobliwe wychudzenie i utrata masy ciała prowadzi do groźnych powikłań całego organizmu i jego wyniku anoreksji chorzy mogą więc cierpieć m. in. na choroby: • związane z metabolizmem – wtórna osteoporoza, zaburzenia przemiany materii, metabolizmu tłuszczów oraz glukozy, a także hipotermię; • hormonalne – zanik miesiączki, niepłodność, spadek libido; • dermatologicznie – przerzedzanie włosów, problemy skórne, jak łuszczenie i nadmierne wysuszenie; • hematologiczne – obniżenie liczby białych krwinek, niedokrwistość, zmniejszenie liczby płytek krwi; • kardiologiczne – zaburzenia rytmu serca, bradykardia, niewydolność serca; • choroby nerek – kamica nerkowa, zaburzenia w oddawaniu moczu i obniżony poziom potasu; • choroby układu nerwowego – depresja, zwiększony poziom agresji i rozdrażnienie, trudności z koncentracją i zanik tkanki mózgowej; • gastrologiczne – wzdęcia i zaparcia, bóle brzucha, problemy z podwyższonymi wskaźnikami anoreksjiLeczenie anoreksji jest wyjątkowo trudne, musi bowiem odbywać się we współpracy z chorym, który na ogół jest zbyt osłabiony lub odmawia nadal jedzenia. W trakcie leczenia chory stopniowo ma powracać do znormalizowanej masy ciała, ale przede wszystkim odzyskać prawidłowy stosunek do dla osób cierpiących na anoreksję obejmuje przede wszystkim dobrze dobraną terapię psychologiczną lub z użyciem środków farmakologicznych. U chorych zalecana jest tzw. rehabilitacja żywieniowa zapobiegająca tzw. zespołowi ponownego odżywienia (refeeding syndrome). Jeżeli osoba ciężko niedożywiona nadmiernie szybko przyjmie pokarm, mogą wystąpić objawy zagrażające nawet jej życiu, jak niewydolność oddechowa, serca, nerek oraz upośledzenie krzepnięcia przeciwdziałać występowaniu anoreksji?Anoreksja jest na tyle wieloczynnikową i złożoną chorobą, że nie powstała jeszcze w pełni skuteczna profilaktyka zapobiegająca jej wielu kwestii, na jakie powinni zwrócić uwagę rodzice chcąc uchronić swoje dzieci przed tym schorzeniem jest m. in.: • zachowanie spokojnej i wyważonej atmosfery w trakcie wspólnych posiłków; • przekazywanie pozytywnych wzorców związanych z wyglądem oraz jedzeniem, nieutożsamianie szczupłej sylwetki z sukcesem życiowym; • wzmożona czujność w kwestii odżywiania dziecka, stosowanych przez nie diet, eliminowania poszczególnych składników uznawanych za wysokokaloryczne czy nagłej totalnej zmiany sposobu odżywiania; • stawianie wymagań na miarę możliwości dziecka i nierozliczanie go z osiąganych sukcesów w kontekście nagrody czy kar za niepowodzenia życiowe; • szczere, pełne ufności rozmowy dotycząca kwestii dorastania i problemów związanych w kreowaniem własnej tożsamości i uniezależnieniem się od opinii po wyleczeniu anoreksjiAby skutecznie pomóc osobie chorej na anoreksję, musi mieć ona pewność wsparcia ze strony rodziny. Wskazane jest także zerwanie kontaktów z osobami, które miały toksyczny wpływ na wystąpienie choroby, jak internetowe grupy anorektyczek oraz regularne kontrole lekarskie przeprowadzane do końca życia wyleczonej osoby.

jak wpaść w anoreksje